Świecki, a jednak konsekrowany
Życie konsekrowane kojarzy się najczęściej z zakonami – klasztorami, habitami i życiem
wspólnotowym. Tymczasem od ponad wieku w Kościele istnieje także mniej znana, ale
niezwykle istotna forma konsekracji: instytuty świeckie. Są to wspólnoty osób, które żyjąc w
świecie, często bez zewnętrznych oznak przynależności, składają śluby czystości, ubóstwa i
posłuszeństwa. Są w pełni świeccy – ale równocześnie w pełni konsekrowani.

Powołanie zatwierdzone przez Kościół
Instytuty świeckie zostały oficjalnie uznane przez Kościół na mocy konstytucji apostolskiej
Provida Mater Ecclesia (1947) papieża Piusa XII. Dokument ten zapoczątkował nowy
rozdział w życiu Kościoła, otwierając drogę do życia konsekrowanego tym, którzy nie czują
się powołani do życia wspólnotowego w klasztorze, ale pragną oddać całe życie Bogu.
- Kolejne dokumenty, takie jak Katechizm Kościoła Katolickiego (por. KKK 928-929),
adhortacja apostolska Vita Consecrata (1996) św. Jana Pawła II czy Instrukcja Rozpocząć
na nowo od Chrystusa, (2002)**, wskazują na wagę tej formy życia. W Vita Consecrata
papież pisał:
„Instytuty świeckie, w których członkowie, żyjąc w świecie, dążą do doskonałej miłości,
starając się uświęcać świat od wewnątrz, stanowią szczególne świadectwo zaangażowania
świeckiego w duchowość ewangeliczną”.

Na czym polega życie w instytucie świeckim?
Członkowie instytutów świeckich:
- składają śluby ewangeliczne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa,
- żyją w świecie, często samotnie lub we własnych rodzinach, wykonując zawody
świeckie,
- prowadzą życie duchowe oparte na modlitwie, Eucharystii, kierownictwie
duchowym,

- mają określoną formację, uczestniczą w dniach skupienia, rekolekcjach, formacji
permanentnej,
- realizują misję ewangelizacji „od wewnątrz” świata, przez świadectwo życia i
zaangażowanie zawodowe, społeczne, kulturalne czy polityczne.

Ich powołanie jest subtelne, ciche – ale głęboko przemieniające rzeczywistość. Są jak zaczyn
w cieście (por. Mt 13,33), który przemienia świat nie poprzez spektakularne gesty, ale
poprzez wierność codzienności.

Świadectwa i duchowość różnych instytutów świeckich
W Polsce i na świecie działa wiele instytutów świeckich, zróżnicowanych pod względem
charyzmatu, duchowości i misji:

- Świecki Instytut Chrystusa Króla – skupia mężczyzn, którzy żyjąc w
świecie, podejmując różne zawody, ale całkowicie oddani są Chrystusowi Królowi.
Ich duchowość opiera się na adoracji Chrystusa w codzienności i szerzeniu
Jego panowania w sercach ludzkich. O takiej samej nazwie funkcjonuje także
instytut, który skupia kobiety.

-  Instytut Niepokalanej Matki Kościoła (INMK) – żeński instytut świecki
inspirowany duchowością kard. Stefana Wyszyńskiego. Członkinie żyją w świecie,
pracują zawodowo, wspierają duszpasterstwo, edukację, media, służąc Kościołowi i
Ojczyźnie.

- Instytut Notre-Dame de Vie (Francja) – głęboko kontemplacyjna duchowość
karmelitańska, połączona z życiem w świecie. Członkowie (kobiety, mężczyźni i
kapłani) prowadzą życie modlitwy i samotności, a zarazem zaangażowania
świeckiego.

- Voluntas Dei – instytut o silnym rysie misyjnym i wspólnotowym, w którym
członkowie formują się w małych „trypletach” (grupach po trzy osoby), żyjąc w
świecie, ale z intensywnym rytmem modlitwy, braterskiego wsparcia i apostolatu.
Wszystkie te instytuty łączy wspólny rys: konsekracja w świecie dla świata.

Powołanie aktualne i potrzebne
Dziś, w dobie kryzysu tożsamości, wartości i duchowości w świecie świeckim, powołanie do
instytutu świeckiego staje się jeszcze bardziej aktualne. Świat potrzebuje ludzi uświęconych

- nie tylko w klasztorach, ale także w biurach, szkołach, szpitalach, laboratoriach, urzędach
czy mediach. Ludzi, którzy swoim życiem pokazują, że świętość jest możliwa wszędzie, jeśli
tylko żyje się z Bogiem i dla Boga.

Zakończenie
Instytuty świeckie są darem Ducha Świętego dla współczesnego Kościoła. Ich istnienie
przypomina, że każdy ochrzczony jest powołany do świętości – i że także osoby świeckie
mogą żyć pełnią Ewangelii w środku świata, bez rezygnowania z codziennych obowiązków, a
jednocześnie oddając całe swoje życie na wyłączną służbę Bogu.
„Nie jesteście ze świata, ale ja was wybrałem ze świata” (J 15,19)

BIBLIOGRAFIA:
1. Pius XII, Provida Mater Ecclesia, Konstytucja Apostolska o instytutach świeckich, 2
II 1947.
2. Jan Paweł II, Vita Consecrata, Adhortacja apostolska o życiu konsekrowanym i jego
misji w Kościele i w świecie, 25 III 1996.
3. Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia
Apostolskiego, Rozpocząć na nowo od Chrystusa, Odnowione zaangażowanie życia
konsekrowanego w trzecin tysiącleciu, 19 V 2002.
4. Katechizm Kościoła Katolickiego, Pallottinum, Poznań 2002, nr 928–930.
5. Krajowa Konferencja Instytutów Świeckich, Instytuty świeckie w Kościele i świecie,
Warszawa 2013.
6. Beata Strużyna ISSM, Osoby konsekrowane w świecie. Instytuty świeckie w służbie
nowej ewangelizacji, Wydawnictwo KUL, Lublin 2016.
7. Andrzej Dobrzyński, Instytuty świeckie. Droga rad ewangelicznych w świecie, w:
„Życie Konsekrowane” 2(2002), s. 41–52.

NETOGRAFIA:
1. Oficjalna strona Konferencji Instytutów Świeckich w Polsce – www.kkis.episkopat.pl
2. Dokument Provida Mater Ecclesia – vatican.va
3. Vita Consecrata – vatican.va
4. Artykuł: Kim są członkowie instytutów świeckich? – deon.pl
5. Strona Świeckiego Instytutu Chrystusa Króla – sichrystuskrola.pl
6. Strona Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła (INMK) – https://www.inmk.org.pl/
7. Informacje o instytutach świeckich – opoka.org.pl

Przemek ze Świeckiego Instytutu Chrystusa Króla